Grün

Wie fouten wil vinden, vindt ze ook in het paradijs.

Henry Thoreau, geciteerd door Anselm Grün in Boek van levenskunst (2002, Ned. vert. 2003)

Aan de hand van dit citaat vraagt de benedictijner monnik Ansel Grün zich af hoe wij om moeten gaan met mensen die overal kritiek op hebben, wat je ook doet of zegt. Eerst probeert hij hen te begrijpen. Het lijkt of het mensen zijn die ontevreden met zichzelf zijn en jaloers worden als iemand iets prijst of bewondert. Het is moeilijk om met dergelijke mensen om te gaan, want ze hebben de neiging alles en iedereen om hen heen naar beneden te trekken. ‘Ze verspreiden een sfeer van ontevredenheid, gejengel, bitterheid en onvrede.’

Nu kun je hen natuurlijk niet met hun eigen wapens proberen te verslaan, door dit gedrag of deze houding te veroordelen, want dan ben je geen haar beter. Nee, maar Grün raad je wel aan om je ‘eigen ziel te beschermen’ en uit hun buurt te blijven. Ten afscheid zeg je dan misschien nog: ‘Je mag zijn zoals je bent. (…) Maar ik weiger jouw zienswijze voor mijzelf te accepteren. Ik zie er ook van af om je te overtuigen van het tegendeel. Want ik weet dat dat een eindeloze onderneming wordt.’

Tevens verschenen op de Levenskunstkalender © Veen Media

Leer dansen, anders weten de engelen in de hemel niets met je te beginnen.

Augustinus, geciteerd door Anselm Grün in Boek van levenskunst (2002, 2003)

Augustinus van Hippo (354-430 na Chr.) was bisschop, theoloog, filosoof en kerkvader. Volgens de Duitse benedictijner pater en auteur van vele spirituele boeken Anselm Grün (1945) was het naleven van de tien geboden voor Augustinus niet de eerste voorwaarde om tot de hemel te worden toegelaten. Het is juist de vitaliteit die we op Aarde ontwikkelen die bepaalt of wij eeuwig zullen vertoeven in het bovenaardse. En natuurlijk is dansen een teken van vitaliteit. Grün zegt dat hij zichzelf vergeet als hij danst en ‘helemaal in zijn lichaam zit’.
Volgens Augustinus moeten we ons de engelen voorstellen als dansende wezens die ons maar al te graag willen opnemen in hun hemelse reidans. Het schijnt dat een andere kerkvader, Hippolytus (ca. 170-235), Christus de ‘voordanser’ van die dans noemt.

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media

De god van de Chronos is een tiran.

Anselm Grün in Boek van levenskunst (2002, 2003)

In het denken over tijd maakten de oude Grieken onderscheid tussen chronos en kairos. Volgens Anselm Grün (geb. 1945), benedictijner pater en productief auteur van spirituele geschriften, onderwerpen wij ons in het Westen aan Chronos, de god van de tijd die meetbaar is. Dit is de tijd van het timemanagement en de stipte afspraken die ons dwingt ons leven ‘in een nauw korset te persen’.
Het schijnt dat een oude indiaan ooit tegen een energieke blanke zakenman heeft gezegd: ‘Jullie hebben horloges, wij hebben de tijd.’ Dan had deze indiaan het over de god die Kairos heet, oftewel het gunstige ogenblik, ‘de tijd die aangenaam is’. Kairos was het jongste kind van oppergod Zeus en personifieert volgens Phaedrus in de Fabels van Aesopus: ‘het korte moment dat daden mogelijk zijn. / Om resultaten niet mis te lopen door getreuzel.’ Grün wijst ook op het Bijbelboek Prediker (3:1-4), waarvan de auteur volgens hem de Griekse wijsheid heeft verbonden met die van Israël, waarin te lezen valt: ‘Alles heeft zijn uur, alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.’

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media