Strode

Ik ga niet waar de weg mij leidt, maar ik ga waar geen pad is, en laat een spoor achter.

Muriel Strode in My Little Book of Prayer (1904)

Of ons leven eeuwig is, weten we niet, maar kunstenaars en dichters kunnen de hoop koesteren ‘onsterfelijk’ te worden met hun creaties. Misschien wilde de Amerikaanse boerin en dichteres Muriel Strode Lieberman (1875–1964) ook wel dat haar woorden haar zouden overleven toen zij de woorden van het citaat in haar ‘kleine gebedenboekje’ schreef. Het is echter de vraag of Strode na het verlaten van het pad en het achterlaten van haar spoor, niet op zeker moment had moeten terugkeren naar de hoofdweg om gezien en herinnerd te worden. Vanaf de jaren zeventig duikt het citaat namelijk op veel plekken op, maar is het veranderd in een gebod, bijvoorbeeld: ‘Ga niet waar de weg je leidt, maar ga waar geen pad is en laat je eigen spoor achter.’ Niet alleen verandert het hierdoor van betekenis, de meeste citatensites en auteurs over leiderschap die het als motto opvoeren, schrijven het bovendien toe aan de essayist Ralph Waldo Emerson (1803–1882). Nu heeft Emerson niet te klagen over een geregelde reïncarnatie van zijn geschriften, maar zo zou je dus ook onsterfelijk kunnen worden met de woorden van een ander.

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media