School

En je kunt niet gewoon alles leren op school!

Mark, geciteerd in Catherine C. McCall in Anders denken – Filosoferen vanaf de basisschool (2010, p. 101)

Mark is een van de vijfjarige (!) deelnemers aan een Community of Philosophical Inquiry, de methode die Catherine McCall ontwikkelde voor het filosoferen met kinderen. Hij geeft dit als argument voor de stelling dat de mens niet alles kan weten.
McCall stond nog aan het begin van haar carrière toen ze cursussen voor leerkrachten van de basisschool organiseerde en per ongeluk ook leerkrachten van de eerste groepen inschreef. Op theoretische gronden, zowel van psychologen als Piaget als van pioniers van de kinderfilosofie, werd tot dan toe gedacht dat kinderen pas op een leeftijd van acht tot tien jaar in staat waren tot filosofisch onderzoek. Toen McCall toch maar probeerde om ook met vijfjarigen te filosoferen bleek dat zij niet alleen in staat waren om anderhalf uur (!) hun aandacht bij de les te houden, maar ook konden redeneren en argumenteren.

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media

De school is het reclamebureau dat je wil doen geloven dat je de maatschappij wilt zoals ze is.

Ivan Illich in De ontscholing van de maatschappij (1971)

Een van de rollen die een filosoof zeker past is die van criticus van de ideeën die iedereen in zijn tijd en wereld voor vanzelfsprekend houdt. Er zijn weinigen in de twintigste eeuw geweest die die rol met meer verve hebben vervuld dan de Oostenrijks-Amerikaans-Mexicaans-Duitse publicist, filosoof en theoloog Ivan Illich (1926–2002). Behalve op de geneeskunde, waarvan hij vond dat die ons ziek maakte, richtte hij veel van zijn pijlen op het algemeen aanvaarde idee dat onderwijs een groot goed is. Illich meende dat jonge mensen geen tijd hebben om iets te leren, omdat ze de hele tijd naar school moeten. Want wat ze daar te horen en te doen krijgen, is er niet op gericht hun iets te leren dat voor henzelf de moeite waard is, maar vormt hen uitsluitend tot de milieuvervuilende, sociaal polariserende en psychisch onmachtige consumenten waar de machtigen der aarde behoefte aan hebben.

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media

Het recht om te leren wordt voor de meeste mensen beknot door een verplicht schoolbezoek.

Ivan Illich in De ontscholing van de maatschappij (1971)

In 2002 overleed Ivan Illich, een van de meest radicale criciti van de moderne maatschappij. Jarenlang doorstond hij de last van een kankergezwel in zijn gezicht omdat hij geen deel wilde worden van het m

edisch-farmaceutische complex. Leren was volgens hem ook iets waarvoor onze moderne instituties volledig ongeschikt waren. Kennis en vaardigheden waar je echt wat aan hebt, zijn niet het gevolg van instructie door anderen, maar van ‘een onbelemmerde participatie in een zinvolle omgeving’. Scholen zijn dat bij uitstek niet. Daar leer je niet zelfstandig denken, maar word je alleen maar afhankelijk gemaakt en geïndoctrineerd. In plaats van dergelijke onderwijstrechters moet leren plaatsvinden in onderwijsnetwerken. Een individu kan ieder moment van zijn leven ‘transformeren in een tijd van leren, participatie en begaan zijn’. Dat zijn allemaal waarden die Illich onderschrijft. Hij ziet institutionalisering ervan echter als de oorzaak van milieuproblemen, sociale polarisatie en ‘psychische onmacht, ‘drie dimensies van een proces van mondiaal verval en gemoderniseerde ellende’.

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media